Lagere-schooltijd

Op de basisschool vonden mijn leraren mij vaak vervelend. Ik kon niet stilzitten, was altijd andere kindjes aan het afleiden door met ze te kletsen en verstoorde daardoor vaak de les. Het onbegrip van leraren wat betreft mijn gedrag, heeft zich aangehouden tot de 2e klas op de middelbare school. Ik heb mij tot die tijd nooit begrepen gevoeld. Vroeg mijzelf altijd af waarom dat zo was. Nadat ik na een andere school ging, werd er veel meer aandacht geschonken aan mijn gedrag en werden juist heel goed mijn krachten benoemd.

Uiteindelijk tijdens de kunstacademie werd het mij pas echt duidelijk. Ik dacht in beelden en niet in woorden. Bij mij duurde het eenmaal langer voordat er qua lesstof iets binnen kwam. Dit hebben mijn leraren nooit ondervonden en resulteerde dat ik, denk ik wel, drie keer op dyslectie getest ben en waar nooit iets uitgekomen is. Wel bekend is dat problemen die beelddenkers en dyslectische kinderen ondervinden op school vaak heel vergelijkbaar zijn.

Het schrijven van tekst maakte mij onzeker, tot op de dag van vandaag. In het eerste jaar dat ik ging ondernemen, in 2014, vond ik het schrijven van mailtjes dan ook erg lastig en zelfs eng. Ik kon uren naar dat mailtje staren of het herschrijven. Naarmate ik al een aantal jaren onderneem gaat het schrijven van mijn mailtjes prima af en ben ik er gelukkig niet meer onzeker over.

Laatst tijdens de ‘Werelddag van de Creativiteit en Innovatie’ las ik ergens dat het erg opvallend is dat er enorme grootheden als:

Walt Disney, Leonardo Da Vinci, Pablo Picasso, John Lennon, Wolfgang Amadeus Mozart, Albert Einstein, Steve Jobs, Charles Darwin en Steven Spielberg

Allemaal dyslectisch (en/of beeldenkers) zijn.

Een niet stimulerend schoolsysteem?

En dat in onze huidige schoolsysteem kinderen met deze bovenstaande problemen juist vaak tegen allerlei zaken aanlopen en soms zelfs het gevoel krijgen’ dom’ te zijn. En dat we met elkaar moeten afspreken, ieders unieke talent te zien en te omarmen! Geef iemand juist vleugels en help als je ziet dat het hem of haar iets lastiger vergaat. De grootheden hierboven hebben waarschijnlijk ook flink gestruggeld met taal en rekenen, maar hebben ons zoveel gebracht!

Gelukkig ben ik er nu van bewust dat ik nooit de beste tekstschrijver zal worden en dat is prima. Nu ik 33 jaar oud ben weet ik heel goed waar mijn krachten liggen en dit werd weer even goed omhoog gehaald tijdens de opleiding die ik afgelopen februari aan ‘De Upstarter’ volgde. Namelijk, mijn hoog empatisch vermogen, door mijn klanten feilloos aan te voelen en de juiste vragen te stellen over wat zij willen vertellen met zijn of haar onderneming. En dit te vertalen naar pakkende visuele uitingen.

Denk je nu, dit is precies waar ik naar op zoek ben. Iemand die mijn verhaal en mijn visie kan vertalen naar een merkidentiteit die uitstraalt waar jij voor staat? Vul dan vrijblijvend mijn contact formulier in.